Για την ειδική κατηγορία όσων αποδοκιμάζουν συλλήβδην το Hollywood από τα γεννοφάσκια του με τη χάρη του νεολογισμού «αμερικανιά», συνιστώ μια δίαιτα με Frank Capra (1897-1991). Έβλεπα χθες αυτό το δεξιοτεχνικό πανηγύρι των τρελών που λέγεται Arsenic and Old Lace, μόλις μπήκε αισίως στα 61 του και ακόμα βγάζει το γέλιο της αρκούδας με τον πρόεδρο, τις γριές και τη διώρυγα του Παναμά στο υπόγειο...
Καλά, δε χρειάζεσαι το Arsenic and Old Lace για να συμπεράνεις ότι οι ΗΠΑ είναι με διαφορά Νο. 1 στον κινηματογράφο... Στα 100 καλύτερα φιλμ όλων των εποχών τα 60 είναι αμερικάνικα (λίγο αυθαίρετο, μα σίγουρα κάτι παρόμοιο ισχύει).
ReplyDeleteChaaaaaaaarge!!
ReplyDeleteΤι να πουν και οι Ρώσοι που έχουν Ακαδημία κινηματογράφου (Vghik - Moscow) από το 1917. Τα πάντα, σε αυτό το ζήτημα, ξεκινούν από την παιδεία.
ReplyDeleteΔεν συμπεραίνω ότι ο αμερικανικός κινηματογράφος είναι νο 1, συμπεραίνω ότι αν και το σημερινό χολιγουντιανό θέαμα είναι συχνά φτωχό σε ιδέες και πλούσιο σε ποπκόρν κατασκευές, δεν ήταν πάντα έτσι. Γι' αυτό και γυρίζω ως την εποχή του Frank Capra, του Howard Hawks και του David Lean. H ύπαρξη του Hollywood, από την άλλη, δεν ακυρώνει την παρουσία του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ο οποίος εστιάζει σε μια διαφορετική οπτική των πραγμάτων. Προσωπικά, δεν αποκλείω τη μια για χάρη της άλλης. Επιλέγω ό,τι με εκφράζει.
ReplyDeleteΔε νομίζω πως ο στο σύνολό του ο σημερινός αμερικάνικος κινηματογράφος είναι φτωχός σε ιδέες... Το Hollywood βέβαια ειδικότερα είναι και γεμάτο αηδίες, μα ακόμα βγάζει σπουδαία φιλμ κατά καιρούς (ειδικά τα 90s ήταν μια "γεμάτη" δεκαετία). Ας μη γενικεύουμε με τόση ευκολία (και αυτά από ένα λάτρη του ευρω-σινεμά). Κατά τα άλλα, το Αrsenic and Old Lace όντως κορυφή... Και ισχύει η τελευταία σου φράση: καλές επιλογές υπάρχουν παντού!
ReplyDeleteΑπό τις κωμωδίες που έχω δει ως τώρα, αυτή που δεν μου άφησε μισό άντερο (κάτι που δεν έχουν καταφέρει ούτε οι Μόντυ Πάιθον με τον ίδιο καταιγιστικό ρυθμό) ήταν το Horse Feathers των αδερφών Μαρξ. Λεκτικό χιούμορ υψηλότατου επιπέδου (ο μονόλογος του Γκράουτσο για το ανθρώπινο σώμα τρομερός), συνεχή λογοπαίγνια (swordfish: ένα σπαθί μέσα σε ένα ψάρι), τρομερά γκαγκ (ο αγώνας με το αντίθετο σχολείο κορυφή)...Όλη τη διάρκεια της ταινίας κυλιόμουν στο πάτωμα της πλατείας που το έβλεπα...
ReplyDeleteΠροτείνεται ανεπιφύλακτα (ταινία του 30τόσο, αν θυμάμαι καλά).