Soul asylum

«Ωραία τα λέει ο κ. Ζακ Μπαρό: η Ελλάδα πρέπει να σέβεται τους κανόνες που αφορούν την παροχή ασύλου. Ο επίτροπος, αρμόδιος για τη Δικαιοσύνη, την Ελευθερία και την Ασφάλεια, είπε επίσης ότι υπάρχει ανάγκη αλληλεγγύης από την Ευρωπαϊκή Ενωση στις χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τα μεγάλα κύματα παράνομης μετανάστευσης. Να παραχωρήσουμε σε άλλες χώρες την αλληλεγγύη, μαζί με την υποχρέωση να κρατήσουν εντός των συνόρων τους εκείνους που θα λάβουν το άσυλο;»

(Από εδώ.)

Είναι καιρός που θέλω να γράψω κάτι για τα όρια του εξυπνακισμού στη δημοσιογραφία. Όπου το κύριο point θα ήταν φυσικά ότι δεν υπάρχουν όρια: από τη στιγμή που έχεις φαρμακερή γλώσσα και το ελεύθερο να την αμολύσεις, ποιος θα σε κρατήσει, το παιδί μέσα σου ή οι better angels of your nature; Το πρότυπο του μέτρου αποκλείεται, είναι πολύ μακριά, στο Arts et Métiers στο Παρίσι. Το πρόβλημα είναι ότι τα καλαμπούρια που μπορεί να είναι πολύ αποτελεσματικά για ένα στιγμιαίο χάχανο εντός της οποιασδήποτε παρέας αλλάζουν μορφή και προεκτάσεις όταν παραδίδονται στον δημόσιο λόγο. Χο χο χο με το χωρατό του Γιάννη Πρετεντέρη για τους 11 υποτιθέμενους αρχηγούς του ΣΥΡΙΖΑ που θα πηγαιναν στο debate μπορεί να έκανα κι εγώ αν ένας φίλος μου το τύλιγε σε ένα ευρηματικό ανέκδοτο και μου το έλεγε κατ’ ιδίαν. Αλλά από την έντυπη πολιτική δημοσιογραφία δεν περιμένουμε χιούμορ, αυτό μπορούμε να το αναζητήσουμε και αλλού – η πιτσιρικοποίηση της γραφής που για ορισμένους στις εφημερίδες είναι η λυδία λίθος της προσέλκυσης αναγνωστών προσωπικά δεν μου λέει τίποτα όταν γίνεται σε βάρος της ανάλυσης. Εκτός αν απλώς αποκαλύπτει τα εσωτερικευμένα συμπλέγματα του καθενός, τα οποία προβάλλονται στην υπόλοιπη κοινωνία ως θέσφατα: αλλά αν στη Λώρη Κέζα ξινίζει ο Ζακ Μπαρό και βρωμάει η Ευρωπαϊκή Ένωση, κατά την άποψή της η σχετική νομοθεσία στην Ελλάδα είναι άψογη ή τηρείται απαρέγκλιτα, η ίδια φιλοξενεί ήδη 500 μετανάστες στη σαλοτραπεζαρία της και δεν μπορεί να κρατήσει εντός των συνόρων της άλλους ή θα ήθελε να παζαρέψει το άσυλό της με την ομόλογή της στο Paris-Match δεν έχει νόημα να το μάθω από μια εξυπνακίστικη ξεπέτα έξι σειρών – όπως ακριβώς εκείνη θεωρεί ότι δεν έχει νόημα να βλέπουμε ηγέτες να ξύνουν τη μύτη τους ή να πλένουν τα δόντια τους.

Think of London (a small city)

London still puzzles me. Το Λονδίνο με ήλιο δεν είναι Παρίσι ως προς την αμεσότητα της γοητείας, παραμένει όμως μια πόλη που σε κάνει να αισθάνεσαι άνετα (εκτός αν είσαι στην Oxford Street εν μέσω rush hour). Ίσως είναι ο χώρος (η έκταση των δρόμων, ο χαμηλός κατά κανόνα συντελεστής δόμησης, η αφθονία των πάρκων). Ίσως είναι τα πολλά μικρά μυστικά μέρη που ανακαλύπτεις για περπάτημα, όπως το Highgate Hill. Ίσως είναι η διάθεση των ανθρώπων, της μαύρης κοπελιάς που πουλάει confectionary, σου δίνει οδηγίες για το μουσείο που ψάχνεις και σε χαιρετάει με ένα cute wink αντί για το τυπικό bye. Οπωσδήποτε είναι η ποιότητα των βιβλιοπωλείων – θα μπορούσα να ζήσω μέσα στο Foyles, έχει και ωραίο café. Σίγουρα είναι το πλήθος των επιλογών ενός πολιτισμικού επικέντρου: ινδικό, ιταλικό, ισπανικό, τουρκικό εστιατόριο στην ίδια ευθεία και σε απόσταση 30 μέτρων – το βαλτικό το βρίσκεις μόλις στρίψεις τη γωνία. Το Λονδίνο σε πείθει ότι υπό τις (διόλου αμελητέες ως παράγοντες δυσκολίας) κατάλληλες συνθήκες –επαγγελματική αποκατάσταση, κοινωνικός ιστός, ψυχική διάθεση– μπορεί να σου προσφέρει απλόχερα τη good life που πιο στενόκαρδες πρωτεύουσες σου παρέχουν τσιφούτικα, σαν να τους χρωστάς γραμμάτια. Κι αυτό που αποπνέει για μένα τελικά είναι φυσικότητα: σαν τα πράγματα να γίνονται χωρίς κραυγές, χωρίς να χρειάζεται να προβάλεις την ενδεχομένως μικρή θεατρική καινοτομία σου ως μείζων γεγονός του αιώνα, χωρίς να ανεμίζεις υπαινικτικά τη γαστριμαργική πρωτοπορία σου στα μούτρα των αδαών, χωρίς να κομίζεις γλαύκας και άλλες μεταξωτές κορδέλες ες Αθήνας.

Post election mood

Δεν έχω κέφι πια στις εκλογές, όπως και στις μέρες των γενεθλίων μου, μετράω πιο πολύ τις απογοητεύσεις του παρελθόντος παρά τις ευκαιρίες του μέλλοντος. Αν στο –10% αναπάντεχα κάποιοι πήραν αυτό που τους αναλογούσε, αν η αντανακλαστική χαρά για όσους χαίρονται ακόμη μετρίασε κάπως την αίσθηση της futility, ήρθε o Guardian, στον οποίο προσέφυγα για την ξένη ματιά στα του οίκου μας, να μου υπενθυμίσει ότι αλλού εκτυλίσσονται πιο κοσμογονικά πολιτικά γεγονότα από τις δικές μας αλλαξοπατριαρχίες.