Jungle boogie

Κουτούλησα χτες πάνω στον Μάκη στο σαλόνι μου. Είχε κατσικωθεί με όλη του τη ζούγκλα στον καναπέ και δεν έλεγε να το κουνήσει ρούπι. «Ξεκουμπήσου ρε, θέλω να δω το All the President’s Men», του είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα ενώ τον κλωτσούσα ενθαρρυντικά στο καλάμι. Ο άνθρωπος που διέπρεψε ως προβολατζής βίντεο περιπτύξεων του Κορκολή μετά τινος ανηλίκου διατεινόταν εμμέσως ότι δημοσίευμα των Νέων οδήγησε τον πρώην Γ.Γ. του υπουργείου Πολιτισμού σε απόπειρα αυτοκτονίας και αμέσως ότι το Mega νωρίτερα συνέδεε τον ίδιο ευθέως με την πρόθεση να αποκαλύψει αποκαλυπτικές κασέτες που εκείνοι είχαν αρνηθεί να παίξουν για ηθικούς λόγους. Ακολουθούσε ως αδιάψευστο τεκμήριο απόσπασμα του εν λόγω δελτίου, στο οποίο το πιο κοντινό στο επίθετό του ήταν η σαφέστατη αναφορά «κάποιοι άλλοι», χωρίς μάλιστα ιδιαίτερο χρωματισμό της φωνής, η οποία πλέον και θα αντικαταστήσει στα βιογραφικά λεξικά το λήμμα «Τριανταφυλλόπουλος» (π.χ. «δεν πήγαμε Αβραμιώτου για ξίδια χτες, δεν μας έκατσε, Τριανταφυλλόπουλος όμως πήγαν»). Το όλο σετ συμπληρωνόταν από παρέα χαλκέντερων πανελιστών, ειδικευμένων στα λογικά άλματα, οι οποίοι διαβεβαίωναν τον Μάκη ότι βουλωμένο γράμμα διαβάζουν και μόλις άκουσαν το συνθηματικό «κάποιοι άλλοι» ο νους κι ο λογισμός τους έτρεξε καταπάνω του και τον πέτυχε στο δόξα πατρί Ακαδημίας και Μαυρομιχάλη γωνία. Ευτυχώς που πρόλαβα να καλέσω ενισχύσεις, κάτι χοντρόπετσους αμερικάνους μεγαλοδημοσιογράφους που είχαν πουλήσει την ψυχή τους στο σατανά με αντάλλαγμα κάτι χρυσές πιστωτικές, χωρίς το γουρούνι τον Ben Bradlee και τα μπινελίκια του ακόμη θα κυλούσε στα χαλιά μου ο Αμαζόνιος…

The Pros and Cons of Business Tripping

Επιστρέφοντας από ένα επαγγελματικό ταξίδι εμφορείται κανείς από μια διάθεση απολογισμού – τι έκανε, τι είδε, τι αποκόμισε και διάφορα παρόμοια soul searching stuff. Διαπιστώνει ότι υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι να αντιμετωπίσει κανείς μια παρόμοια κατάσταση: ως δωδεκάωρη ταλαιπωρία, ως υποχρέωση, ως μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει, ως ευκαιρία να λείψει από το χώρο όπου του τα πρήζουν καθημερινά, ως πληρωμένο εταιρικό τουρισμό, ως άλλο ένα μέρος για τη συλλογή των παθολογικών εκείνων τύπων που πάνε σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά για να καυχηθούν ότι πήγαν, ως διασκέδαση ίσως – ως δουλειά τη βλέπουν μόνο οι διοργανωτές, μονίμως αγχωμένοι για την αποδοχή των παραδοσιακών πιάτων και τις ευμετάβολες διαθέσεις των εκλεκτότερων προσκεκλημένων. Κατά παράδοξο τρόπο ο ισολογισμός είναι πάντα ακροβατικός. Για κάθε απέριττα όμορφη δανέζα που επιβεβαιώνει την άνετη φιλικότητα των βόρειων γυναικών υπάρχει ένας στερεοτυπικά ψυχρός λονδρέζος που αγνοεί επιδεικτικά την παρουσία άλλων ανθρώπινων όντων στον ίδιο χώρο. Για κάθε φίλο που κερδίζεις υπάρχει κι ένας παθολογικά ηλίθιος που προσπαθεί επιτακτικά να σου αποδείξει πόσο μαλάκας είσαι (και πόσο ισόθεος είναι εκείνος). Για κάθε ενδιαφέροντα και πρωτότυπο συνάδελφο υπάρχουν διάφοροι παραταγμένοι σε πλήρη ετοιμότητα να εξαντλήσουν και τα τελευταία όρια name dropping, place dropping, brand dropping και να βαδίσουν τολμηρά εκεί όπου κανένας άνθρωπος δεν ξαναπήγε ποτέ (κατά διαόλου). Για κάθε πρόθυμη και προσεκτική φιλοξενία υπάρχει κι ένα πρόγραμμα πιο στενό κι από πετροπλυμένο blue jean που δεν σε αφήνει να γνωρίσεις παρά δωμάτια ξενοδοχείων και μενού εστιατορίων. Για κάθε καλή πτήση με λογής λογής χρωματιστά συννεφάκια υπάρχει ένα 24ωρο μετά η αστεία αίσθηση ότι το κρεβάτι, ο καναπές, το γραφείο σου πηγαινοέρχονται ένα-δυο μέτρα προς κάθε κατεύθυνση του νοητού άξονα, λες και είσαι ακόμη στον αέρα. Σε κάνει να σκέφτεσαι την unexamined life των άλλων ή την overexamined δική σου. Σε κάνει να επανεκτιμάς τη σημασία των μικρών πραγμάτων. Και σε κάνει να αισθάνεσαι λιγότερο βαρετό το σπίτι σου, όταν επιστρέφεις.