Less than enough

Με περισσότερες από 30 ακροάσεις τη μέρα, με διάφορους πεινώντες και διψώντες τη δικαιοσύνη να τον πλησιάζουν στο δρόμο για την εκκλησία και να μην τον αφήνουν να σώσει την ψυχή του με την ησυχία του, με ένα huge back-log of papers τα οποία διάβαζε, επιμελείτο, σχολίαζε και επέβλεπε καθημερινά ο ίδιος, ο Φίλιππος Β΄ ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο πιο full-time βασιλιάς της ιστορίας. Όταν το 1580 διεκδίκησε και πέτυχε να καταλάβει το θρόνο της Πορτογαλίας (αγαπώ την ειρήνη, αλλά dieu et mon droit) έκοψε μετάλλια θριαμβικού χαρακτήρα που απεικόνιζαν στη μια πλευρά το πρόσωπό του και στην άλλη την υδρόγειο περιτριγυρισμένη από μια λατινική φράση: non sufficit orbis – the world is not enough, με άλλα λόγια. Η παγκόσμια μοναρχία φαινόταν προ των πυλών: η Ισπανία ενός καλοπροαίρετου μονάρχη (και υποψήφιου πλανητάρχη) διατηρούσε κτήσεις σε όλες τις χρονικές ζώνες της υφηλίου. Οι τύχες του Φιλίππου Β΄ εξαρτήθηκαν εν μέρει από τους protestant winds (οι Άγγλοι, όπως και οι υπόλοιποι που είναι κατά καιρούς στα πάνω τους, ήταν κολλημένοι με τη Θεία Πρόνοια) του καλοκαιριού του 1588 που βύθισαν την Αήττητη Αρμάδα στο Κανάλι, αλλά κυρίως από τη χρηματική αιμορραγία που του επέβαλαν σε βάθος χρόνου οι καλβινιστάδες των Κάτω Χωρών – αυτή που καταβρόχθισε τα περίφημα ισπανικά συντάγματα, άδειασε το μισό θησαυροφυλάκιο του Εσκοριάλ και τον οδήγησε στην ουσιαστική χρεοκοπία. Πλην της χαρακτηριστικής αψβουργικής σιαγώνας, ο Φίλιππος δεν κληροδότησε και πολλά στους inbred απογόνους του, πέρα ίσως από τη βεβαιότητα πλέον ότι ένας άνθρωπος δεν είναι αρκετός για τον κόσμο κι όχι το αντίθετο…

Election Day post

Για σήμερα συμφωνώ με τον Μιχάλη Μητσό. Στις επισημάνσεις του οποίου προσθέτω τα δικά μου αυτονόητα: η επίκριση της πολιτικής δεν ισοδυναμεί με την απόρριψή της, η συμμετοχή δεν είναι τυχαίο εύρημα και τα μηνύματα δεν δίνονται μόνο με τη σιωπή - διά της οποίας αμφιβάλλω αν κερδήθηκε ποτέ κάτι. Plus, έχει αρχίσει να με ενοχλεί το υπεράνω. Η αποστασιοποίηση του καναπέ. Η αλαζονεία της αποχής, όχι ως προσωπικής στάσης, αλλά ως hip τάσης που εδώ και κάποια χρόνια πλασάρεται ως εναλλακτικότητα - ναι, μην τυχόν και λερώσετε τα χέρια σας με την ψήφο μεγάλοι freepress επαναστάτες. Το "μένω μονάχος στο παρόν μου" δεν παίζει εκτός του τραγουδιού. Γιατί τίποτα δεν σώζεται από έναν.

Stalag 17

Σύμφωνα με την ιστοριούλα των New York Times, η μόνη πορνογραφία που διακινούνταν στη συντηρητική ισραηλινή κοινωνία των τελών της δεκαετίας του '50 και των αρχών της δεκαετίας του '60 ήταν τα Stalag: σεξ, βία και τίτλοι όπως "Ήμουν η προσωπική τσούλα του Συνταγματάρχη Σουλτς". Γιατί το μικρό μυστικό της βραχύβιας σειράς ήταν ότι ανακάτευε το νάζι με το ναζισμό -SS γκόμενες στο βούρκο κυλιόμενες που βασάνιζαν τροφίμους στρατοπέδων συγκέντρωσης, οι οποίοι αργότερα εκδικούνταν βέβαια βιάζοντας και σκοτώνοντάς τις. Γραμμένα από Εβραίους για Εβραίους, γνώρισαν άνθιση παράλληλα σχεδόν με τη δίκη του Adolf Eichmann στην Ιερουσαλήμ, σε μια εποχή που οι αφηγήσεις των επιζώντων ήταν ακόμη σπάνιες και το κακό της Hanna Arendt εκτός από μπανάλ ήταν προφανώς και μακάβρια γοητευτικό...